Recent werd ik ondernemer. Een beslissing die me de mogelijkheden gaf en geeft om als individu op zoek te gaan naar projecten en klanten die me de grootst mogelijke voldoening geven. Wat me uit mijn tot nog toe 15+jarige loopbaan opviel, is dat de meeste werkgevers waar ik voor werkte vanuit een vast kader dachten en minder een focus op de individuele mogelijkheden legden.
Toen ik begin 2000 opstarte bij een lokale drukkerij was ik een vooral leergierige verkoper met een continue honger om bij te leren om zo vooruit te gaan in het leven. Na enkele jaren ervaring opgebouwd te hebben veranderde ik van werkgever om hetzelfde traject te doorlopen bij een andere drukkerij die op grotere schaal produceerde. Ook in de jobs daarna zocht ik continu naar de leercurve waardoor ik bij mijn klant en werkgever het verschil kon maken. Deze manier van zelfontwikkeling waarbij je telkens een sprong (voorwaarts) kan maken is echter niet voor iedereen de persoonlijke keuze. Ik heb vrienden en collega's die als sinds het begin van hun carière bij dezelfde werkgever in dezelfde functie aan de slag zijn. Ook deze manier van werken kan ik ondersteunen en appreciëren, maar dit zou voor mij verstikkend werken op termijn.
Wanneer ik dan kijk naar de manier waarop de meeste werkgevers waar ik voor werkte mezelf en de directe collega's behandelen, dan stel ik me de vraag of de generalistiche aanpak voor iedereen de grootste win geeft. De vraag is ook of een individuele aanpak niet contraproductief zou werken.
Ik geef een voorbeeld. In de klantbenadering vroeg één van mijn werkgevers een minimum aan 6 touchpoints op jaarbasis om in contact te komen met de klant. Dit kon via mail/telefoon of persoonlijk bezoek. Elk touchpoint was op een vast tijdstip aangemaakt in het crm-systeem en werd ook gemonitord door het management. Dit werkte voor mezelf verstikkend, waarbij ik de individuele vrijheid wou om zelf te beslissen wanneer en hoe ik mijn klanten zou beheren. Voor collega's werkte dit juist wel goed omdat zij zeer taakgedreven werken en deze manier van sturing juist wel konden appreciëren. Door hier niet naar het individu te kijken maar
generalistisch te werken, mis je een kans om het individu de grootst mogelijke vrijheid te geven, waarbinnen deze het beste produceert. Hoe maak je echter de keuze om de ene dan wel de andere deze vorm van vrijheid te geven?
Je kan deze manier van benadering op vele vlakken doortrekken. Denk hierbij aan commissiesystemen, KPI's, evaluatie,... Zou deze manier van werken in sales productiever werken als de generalistische aanpak? Ik neem hierbij het voorbeeld van verkoop omdat ik hierin de meeste persoonlijke ervaring heb. Waarom zou je niet naar individuele commissieplannen gaan, waarbij je het individu de keuze geeft om voor een 'grotere wortel' een hogere druk te aanvaarden. Op die manier heb je de keuze om de werkdruk zelf in te vullen en deze niet te laten afhangen van een opgelegde druk. Voor sommigen zal deze extra druk motiverend werken, vanuit de honger om steeds meer te presteren. Voor andere zal een lagere druk ook motiverend werken omdat de lat niet te ver ligt en targets haalbaal blijven. Vraag is opnieuw aan wie de keuze ligt in dit verhaal zonder het bedrijfsbelang uit het oog te verliezen.
Ik ben en blijf ervan overtuigd dat een werkgever steeds meer op de werknemer als individu moet focussen. De markt verwacht al even dat we dit op het vlak van klantenbinding doen, dus deze lijn doortrekken naar de werknemer lijkt me een minimum stap in dit proces. Een gelukkige werknemer is een ambassadeur voor zijn werkgever en zal met plezier de handen extra uit de mouwen steken.
Graag hoor ik jullie gedachten hierover.
LegUcy BV
Eric De Clercq
Comments